Kiedy siadam do podsumowania polskiej muzyki, to zawsze mam problem. Niby coś się tworzy, niby te kawałki gdzieś śmigają w radiu, niby powstają młode, perspektywiczne kapele... Ale jak przychodzi co do czego, to wychodzi mi na to, że ta polska muzyka (ta nierapowa) przez cały rok sukcesywnie przegrywała u mnie z zagraniczną. Dlatego tym bardziej z dumą prezentuję sześciu wspaniałych. Kolejność przypadkowa i niealfabetyczna.
O kapelach grunge'owych lub post-grunge'owych można robić kilkugodzinne audycje, zatem oczywistym jest, że w 60 minut nawet delikatnie nie liznąłem tematu. Więc zrobiłem w tym czasie coś innego - pokazałem ewolucję brzmień zainspirowanych początkiem lat 90-tych - lat flanelowych koszul i brudnych gitarowych riffów.
W części pierwszej mojego podsumowania będzie polski rap, który stanowił spokojnie połowę całej muzyki słuchanej przeze mnie w tym roku. Oczywiście, takich hip-hopowych podsumowań będą dziesiątki na dziesiątkach portali. Nie odkryję tu dla Was Ameryki i 10 zupełnie nowych płyt,
o których nigdy nie słyszeliście (to robota dla Niego albo Niego). Nie powiem też na przekór wszystkim, że najlepszą płytę nagrał Chada. Przedstawię natomiast moim nieskromnym zdaniem, dlaczego dany krążek zasługuje na konkretne miejsce w moim rankingu.
